There's a point where you stop chasing balance and start accepting texture. Life isn't meant to be smooth; it's a series of rough drafts that never quite compile, but somehow still run. You fix one part and another breaks. You promise yourself that the next iteration will be cleaner, probably it won't be. And that's fine.
I used to think calm meant arrival. That one day, the noise would fade, the graph would flatten, and I'd finally understand what it means to have it together. But calm isn't the solution, it's the side effect. The days that feel chaotic are usually the ones that matter. The tension means you're alive, still evolvinh, still learning.
Progress is rarely visible. It's mostly repetition disguised as movement, the same thought revisited, the same fear rephrased, the same small step retried. You make coffee, you try again. You patch the same section of code, the same section of yourself. That repetition isn't failure; it's fidelity. A quiet act of loyalty to who you're trying to become.
The truth is, life doesn't (re)solve. It keeps compiling with warnings, and you learn to live with them. Maybe meaning isn't a stable build; maybe it's a loop. Maybe peace is the moment you look at all the half-finished parts and stop trying to fix them.
"We shape clay into a pot, but it is the emptiness inside that holds whatever we want.", Lao Tzu
The beauty isn't in the perfect form. It's in the space left unfinished, the room you keep for what's still happening, or will happen.
🇬🇷
Υπάρχει ένα σημείο όπου σταματάς να κυνηγάς την ισορροπία και αρχίζεις να αποδέχεσαι την πλοκή. Η ζωή δεν προορίζεται να είναι ομαλή, ευθεία, είναι μια σειρά από πρόχειρα σχέδια που ίσως δεν ολοκληρώνονται ποτέ πλήρως, αλλά κάπως συνεχίζουν. Διορθώνεις ένα μέρος και σπάει ένα άλλο. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι η επόμενη επανάληψη θα είναι πιο σωστή, πιθανότερο, δεν θα είναι. Μα δεν πειράζει.
Συνήθιζα να νομίζω ότι η ηρεμία είναι ο προορισμός. Ότι μια μέρα, ο θόρυβος θα σβήσει, η καμπύλη θα ισιώσει, και επιτέλους θα καταλάβαινα τι σημαίνει να τα έχεις "καταφέρει". Αλλά η ηρεμία δεν είναι το φάρμακο, είναι η παρενέργεια. Οι μέρες που νιώθεις χαοτικές είναι συνήθως αυτές που έχουν σημασία. Η ένταση σημαίνει ότι είσαι ζωντανός, ότι εξελίσεσαι, ότι μαθαίνεις.
Η πρόοδος σπάνια είναι ορατή. Είναι κυρίως επανάληψη μεταμφιεσμένη σε κίνηση, η ίδια σκέψη ξαναδιατυπώνετε, ο ίδιος φόβος ξανανιώθετε, το ίδιο μικρό βήμα επαναληφθέν. Φτιάχνεις καφέ, προσπαθείς ξανά. Διορθώνεις το ίδιο τμήμα κώδικα, το ίδιο τμήμα του εαυτού σου. Αυτή η επανάληψη δεν είναι αποτυχία, είναι προσήλωση. Μια σιωπηλή πράξη αφοσίωσης σε αυτόν που προσπαθείς να γίνεις.
Η αλήθεια είναι ότι η ζωή δεν (επι)λύεται. Συνεχίζει να κάνει compile με warnings, μαθαίνεις να ζεις με αυτά. Ίσως το νόημα δεν είναι ένα σταθερό build· ίσως είναι ένα loop. Ίσως ο προορισμός είναι μια στιγμή, η στιγμή που κοιτάς όλα τα μισοτελειωμένα κομμάτια και σταματάς να προσπαθείς να τα διορθώσεις.
"Mεταμορφώνουμε τον πηλό σε στάμνα, αλλά είναι το κενό μέσα που κρατάει ό,τι θέλουμε.", Λάο Τσε
Η ομορφιά δεν βρίσκεται στην τέλεια μορφή. Είναι στον χώρο που μένει ημιτελής, στο περιθώριο που κρατάς για αυτό που ακόμα γίνεται, ή θα γίνει.